Een goed gesprek bij een kop koffie.

Het Hof van Eden of anders gezegd het aards paradijs, was een plek waar Adam en Eva zonder schuld en schaamte leefden. Het verblijf in het Hof heeft echter niet mogen voortduren. Adam en Eva verloren hun onschuld met de verleiding van de verboden vrucht en zij konden vertrekken. De droom spatte uiteen of startte toen het leven?

Het Hof van Eden heeft vele beeldende kunstenaars gedurende de afgelopen eeuwen telkens geïnspireerd tot luisterrijke verbeeldingen van een weelderige tuin. Als wij deze verbeeldingen zien roept dat bij ons een aantal aardse vragen op. Wie onderhield dit Hof? Wij hebben ieder zelf een tuin, zoals velen onder ons, en weten dat onderhoud telkens nodig is om de schoonheid van ons “hof” te behouden. En wie snoeide de bomen en struiken om zo te zorgen voor voorjaarsbloesem en rijpe appelen? Wie maaide het gras? Kortom, waren Adam en Eva eigenlijk wel de enige bewoners? Of waren er ook werklieden met een evenzeer paradijselijk bestaan die voor het onderhoud zorgden? En kwamen er wellicht ook bezoekers die tegen betaling van een entree het Hof kwamen bezoeken? Dat lijkt ons allemaal niet het geval. Wij zien het Hof van Eden als een archetypisch beeld dat als metafoor nog steeds actueel is en waar wij ons nog steeds door laten leiden.

Tijdens een kop koffie spreken wij elkaar over onze ondernemingen. Het beeld van het hof van Eden is voor ons zo herkenbaar in onze dagelijkse praktijk.
Zo vertelt een van ons over zijn “hof”: “Bij de start had ik een droom dat ik met mijn bedrijf tot bloei zou komen”. “Dienstbaar zijn naar persoonlijke en organisatie vragen en dat zou als vanzelf gaan”, zo vervolgt hij zijn verhaal. “Als snel kwam ik er achter dat mijn Hof van Eden niet zonder kostbaar onderhoud kan, dat er niet altijd een opbrengst is, dat de oogst kan tegenvallen, dat ik met zakelijke verleidingen zo maar uit mijn eigen hof gegooid kan worden, dat mijn fruit ook zo maar kan worden gestolen. Een greep van wat mij allemaal is overkomen. Ik merkte dat het allemaal dus niet als vanzelf zou gaan. Zo heb ik met een collega trainer een meerdaagse opleiding verzorgd voor medewerkers van een zorginstelling. Het voelde als een grote eer om dit werk te mogen doen en ik dacht dat binnen deze sector er veel behoefte was aan deze training. De werkelijkheid blijkt echter geheel anders. Er komt nauwelijks respons op mijn aanbod en de vraag is of en zo ja wanneer of het ooit nog wat wordt. Mijn droom botst op een realiteit die niet aansluit bij mijn wellicht te naïeve inschatting. Ik zal meer moeten doen om mijn aanbod voor het voetlicht te brengen bij mijn potentiele cliënten, waarbij mogelijk ook hun middelen nog eens beperkt zijn. Het Hof van Eden is weliswaar een inspirerend beeld maar ik doe er goed aan om mijn hof meer als een tuincentrum te zien. Meebewegen met de seizoenen en mij bewust zijn van klantwensen, kwaliteit leveren, investeren, onderhouden en kiezen. En dat is elke dag aan de orde. Dat het bijzonder confronterend kan zijn met pijnlijke missers had ik mij niet van te voren gerealiseerd. Het is niettemin een werkelijkheid waar ik het mee te doen heb.”

De ander vertelt vervolgens over haar droom. “Het Huis was de droom van mij! Ik wilde het thuis creëren waar mensen zich verbonden zouden voelen in hun groei naar persoonlijk en professioneel leiderschap. Een plek om zichzelf en elkaar te voeden.”
“Bij toeval zag ik bij mij in de buurt een prachtig vrijstaand pand in een bosrijke omgeving dat te huur stond. Het bleek deel uit te maken van een historisch landgoed waarvan de eigenaar woonde in het hoofdgebouw. Dit was het helemaal! Hier zou ik mijn droom realiseren!”, praat zij enthousiast verder. “Mijn ideeën sloegen aan en velen wilden hun bijdragen geven. Het stroomde en stroomde. In een mum van tijd had ik voor mekaar. Met een groep mooie mensen om mij heen ging ik aan het werk. Het werd daadwerkelijk een plek van ontmoetingen en van komen en gaan. Vol enthousiasme, energie en ondernemingszin creëerde ik een plek waar mensen graag samen kwamen. een plek voor ontmoeting in gelijkwaardigheid, waar gelijkgestemden naast elkaar en met elkaar samen werken.”

“Maar het is er niet meer..” vertelt ze vervolgens. “Ik ben zo goed in initiëren en mensen verbinden, dat ik vol van vertrouwen en enthousiasme vergeet dat mensen op mijn pad soms andere ideeën en behoeften hebben dan ik. Dat zij niet dezelfde droom nastreven en ook andere motieven hebben om bij mijn initiatief aan te haken… Ik zag dat terug in hoe het in werkelijkheid ging in het Huis. Daar hoorden ook klussen bij zoals bezoekers uitnodigen, gastvrouw of gastheer zijn, marketing, initiatieven nemen voor programma’s die er konden plaatsvinden en corvee-taken zoals koffiebonen bijvullen, boodschappen doen, poort openen, onkruid wieden in de tuin ….” 
Het Huis onderhield zich niet vanzelf zo blijkt uit wat zij vervolgens vertelt. “Ook ik was gericht op de buitenkant van wat in de wereld gezet diende te worden: een prachtige plek met goede professionals, een uitstraling voor leiders met goede koffie, fijne ruimten om in te verblijven. Aan alle randvoorwaarden leek te worden voldaan. Mijn en ons Hof van Eden! De werkelijk schitterende natuur rondom het landgoed lag er uitnodigend bij voor verdiepende wandelingen in stilte, voor contemplatie. Echter, het was verboden terrein want de eigenaar wilde niet gestoord worden. De professionals die zich verbonden aan het Huis hadden goede intenties maar uiteindelijk waren financiële middelen toch noodzakelijker dan echt je hart volgen.”
“We zouden als team onderweg gaan, gaan ontdekken. Zonder vooraf alles helder te hebben. Zonder schuld of schaamte naar elkaar. Echter er kwamen aardse verleiders op ons pad zoals klanten waar iedereen wel naar toe wilde of werk voor eigen rekening en bedrijf in plaats van voor het Huis, of naar buiten gaan belangrijker vinden dan corvee. Deze verleiders zorgden ervoor dat we uit elkaar dreven en ook het Huis moesten verlaten.”

Het gesprek en onze gedeelde ervaringen maken ons weer zo helder dat wij ons niet moet laten afremmen door onze dromen, maar dat wij onszelf daar ook niet in moet verliezen. In de werkelijkheid van alledag gaat het namelijk ook om leven en voortleven en gaat niet alles als vanzelf.

Joop Teunissen van Manen & Lieke Thijssen

Dowland here the English version of this blog